پُر شدگی

پُر شدن جرم نیست، یک جور ایراد است که به دیگر ایرادات وجود آدمی اضافه می شود.

پُر شدگی از اشتباهات سرچشمه نمی گیرد، بلکه از رویاهای به سرانجام نرسیده و کارهای ناتمام و همچنین از چیزی به نام "غم" که حاصل روابط و چیز مزخرفی به نام "احساسات" است سرچشمه می گیرد.

کسی که دچار "پُر شدگی" می شود، به دکتر نیازی ندارد. این درد را باید خودش هضم کند.

یک جورهایی می توان گفت که این ایراد، در بین انسان های دهه ی شصت به این سو، بیشتر به چشم می خورد. گویا خدا نیز فرشته های چینی استخدام کرده!

انسانی که دچارِ بیماریِ پُر شدگی می شود، دیگر میل به خوردن غم و فریب را از دست می دهد و زندگی در دهانش طعمی مابینِ گَس و بی مزگی می دهد. این انسان همواره به فازی که معمولا آن را با نام "هپروت" می شناسیم، می رود و کلاً می خواهد به دیوار یا چیز ثابتی مانندِ آن خیره شود. پس از مدتی، اگر اقدامات رفع ایراد توسط سایرین انجام نشود و یا اینکه دیر به این ایراد پی ببرند، شخص کلا از حال و هوای خود خارج شده و از خود دَر می رود. سپس در مراحل پیشرفته تر موجب افسردگی شدید و بی حالی می شود و دیگر تفاوت طعمِ بین فریب و خیانت را تشخیص نخواهد داد.

هنوز راه درمان قطعی برای مراحل پیشرفته ی این ایراد یافت نشده، اما می توان در مراحل ابتداییِ این بیماری با چیزهایی مانند درد و دل و خوردن یک نوشیدنیِ کافی شاپی در یک جمعِ خیلی گرم (بالای شصت درجه) آن را تا حدودی رفع کرد.

برای رفع این درد، بستنِ سر و کشیدنِ دندان و همچنین قایم شدن پشت سایه ی سفید اصلا پیشنهاد نمی شود.