پُر شدگی

پُر شدن جرم نیست، یک جور ایراد است که به دیگر ایرادات وجود آدمی اضافه می شود.

پُر شدگی از اشتباهات سرچشمه نمی گیرد، بلکه از رویاهای به سرانجام نرسیده و کارهای ناتمام و همچنین از چیزی به نام "غم" که حاصل روابط و چیز مزخرفی به نام "احساسات" است سرچشمه می گیرد.

کسی که دچار "پُر شدگی" می شود، به دکتر نیازی ندارد. این درد را باید خودش هضم کند.

یک جورهایی می توان گفت که این ایراد، در بین انسان های دهه ی شصت به این سو، بیشتر به چشم می خورد. گویا خدا نیز فرشته های چینی استخدام کرده!

انسانی که دچارِ بیماریِ پُر شدگی می شود، دیگر میل به خوردن غم و فریب را از دست می دهد و زندگی در دهانش طعمی مابینِ گَس و بی مزگی می دهد. این انسان همواره به فازی که معمولا آن را با نام "هپروت" می شناسیم، می رود و کلاً می خواهد به دیوار یا چیز ثابتی مانندِ آن خیره شود. پس از مدتی، اگر اقدامات رفع ایراد توسط سایرین انجام نشود و یا اینکه دیر به این ایراد پی ببرند، شخص کلا از حال و هوای خود خارج شده و از خود دَر می رود. سپس در مراحل پیشرفته تر موجب افسردگی شدید و بی حالی می شود و دیگر تفاوت طعمِ بین فریب و خیانت را تشخیص نخواهد داد.

هنوز راه درمان قطعی برای مراحل پیشرفته ی این ایراد یافت نشده، اما می توان در مراحل ابتداییِ این بیماری با چیزهایی مانند درد و دل و خوردن یک نوشیدنیِ کافی شاپی در یک جمعِ خیلی گرم (بالای شصت درجه) آن را تا حدودی رفع کرد.

برای رفع این درد، بستنِ سر و کشیدنِ دندان و همچنین قایم شدن پشت سایه ی سفید اصلا پیشنهاد نمی شود.

لامسب ـی از جنس زندگی

چرایی ـه تنهایی ـه هر آدمی که اطرافش پر از آدم باشد، به خودش مربوط است.

یاد بگیریم تنهایی ـه هرکس به خودش مربوط است.

یاد بگیریم سیگار عامل اصلی سرطان و برای قلب مضر است.

و یاد بگیریم تنهایی و سیگار به هم مرتبط می شود.

یاد بگیریم گاهی اوقات دردها آنقدر بزرگ می شوند که از دروازه ی قلب عبور نمی کنند.

یاد بگیریم، افزایش طول عمر و سلامتی برای یک انسان زنده و نرمال مهم است.

یاد بگیریم که اگر زنده و نرمال نیستیم، می توانیم زندگی را خوب بکنیم.

یاد بگیریم که ناسزا دادن در جمع برای یک انسان نرمال زشت است.

یاد بگیریم که اگر امید انسان هایی دیگر به ما بود، آن وقت ما به خاکــ یا چیزی هم وزن آن رفته ایم.

یاد بگیریم هرچه زندگی فشارش را بیشتر کرد، کــــــشـــ ـه لبخندمان را بیشتر بکشیم.

یاد بگیریم ته ـه سیگارمان را با پا لِه نکنیم.

یاد بگیریم خــلــسه وجود خارجی ندارد و تنها وجودِ درونی دارد.

یاد بگیریم بزرگ نشویم و کوچک بمانیم.

یاد بگیریم که از دیگران یاد نگیریم.

و سپس بیخیالِ آموخته هایمان... بی خیالِ زندگیِ خوب و تشکیلاتمان شویم.

بیخیالِ دیگران و بیخیالِ بیخیالی هایمان شویم.

مغزِ عزیزِ من، خفه شو!